Voorstelling Union St. Gillis

Unioniste un jour, Unioniste toujours

Een devies dat de cover siert van het jubileumboek, dat in 1997 werd uitgegeven naar aanleiding van de 100ste verjaardag van de club. Royal Union Saint-Gilloise is een monument van de Belgische sport. Het voetbalde elf (11) nationale titels bij elkaar -derde plaats nà Anderlecht en Club Brugge- : 1904, 1905, 1906, 1907, 1909, 1910, 1913, 1923, 1933, 1934, 1935 ; achtmaal werd “Union” ook vice-kampioen. Het won tweemaal de Beker van België. In 1913 ... 3 - 2 Cercle Brugge -de “dubbel”ook- en in 1914 ... 4 - 1 Club Brugge. Ook op het palmares, een halve finale van de Beker der Jaarbeurssteden (editie 1958-1960) -de voorloper van de latere Uefabeker-, waarin Lokomotiv Leipzig (1/8ste) en A.S. Roma (1/4de) werden uitgeschakeld ; Birmingham City bleek daarna te sterk. De club uit het imposante en “magische” Dudenpark ging ook de legende in door het fameuze “epos” in het midden der jaren dertig … 60 wedstrijden zonder nederlaag !

Het loont de moeite om daar even bij stil te staan. Op 25 december 1932 kreeg Union St.Gilles een “rammeling” op het Kiel … 4 - 1 ! Nochtans was de heenwedstrijd in het Dudenpark op 4 - 0 geëindigd en was R Beerschot A.C. niet meer de “topploeg” van in de jaren twintig. De nederlaag kwam hard aan en voorzitter Joseph Mariën riep zijn spelers op het matje. In naam van de groep sprak kapitein Jules Pappaert de volgende belofte uit : “Voorzitter, wij beloven u dat we vanaf nù tot op het einde van de competitie geen enkele wedstrijd meer zullen verliezen” ! Voorzitter Joseph Mariën beloofde dat iedere speler een gouden chronometer zou krijgen, indien ze in de eerste drie zouden eindigen. Een belofte die hij nooit zou kunnen meemaken, want Joseph Mariën overleed op 19 februari 1933, aan de vooravond van de “grote” Brusselse derby tegen Daring (die uitgesteld werd). Union werd trouwens kampioen en verloor ook niet meer, al was het er dicht bij op 8 januari 1933, de wedstrijd nà Beerschot dus. K. Lierse S.K., de kampioen van 1931-1932, leidde op enkele seconden voor het einde nog met 1 - 2 in het Dudenpark. Doelman Christiaens probeerde dan wat tijd te winnen door de bal te monopoliseren … maar hij bemerkte de opkomende linksbuiten Pierre “Pigi” Weydisch niet op, die hem de bal ontfutselde en deze in het lege doel trapte … 2 - 2 !

De eerste ongeslagen match van een lange reeks. Het enigste puntenverlies ook van R. Union Sint-Gilles in eigen stadion, met een goal-average 50-10, in dat seizoen 1932-33. Wie zou er toen gèèn “Unionist” zijn geworden, als men het nog niet was, en wie het werd bleef dat voor immer … zouden er trouwens nog overlevenden zijn uit die glorieuze periode ? Het was zonder meer “de ploeg van ‘t stad” ; de voornaamste rivaal was R. Daring Club Brussel, uit het noorden van de stad. R. Racing Club Brussel was intussen een meeloper geworden en R.S.C. Anderlechtois kwam toen een afdeling lager uit en zou eerst in 1935 definitief tot de hoogste afdeling doordringen. Union sloot het seizoen 1933-34 opnieuw af als kampioen, met ruime voorsprong op rivaal R. Daring C.B.. De “Ere-afdeling” telde toen 14 ploegen, dus 26 wedstrijden, waarvan de geel-blauwen er 17 wonnen en 9x gelijk speelden. Indrukwekkende goal-average, ook, 88 – 35 … veel tegen-goals, maar dat lag ook aan het feit dat slechts vijfmaal de “0” werd gehouden. Daarvan twee, “at home”; eentje tegen … Beerschot, de Mannekens bleven dat seizoen trouwens als enigste ploeg ongeslagen tegen de “kampioenen”, op het Kiel werd het 2 - 2. Het tweede was tegen de latere degradant Racing Brussel 0 - 0 in het Dudenpark, dat “at home” een 1 - 10 slikte ! Anekdote, “Racing” won zes wedstrijden “at home” … tegen Lyra T.S.V. zelfs met de zgn. “vooroorlogse” score 9 - 6 !

“Union 60”, we trekken de lijn door met het seizoen 1934-35 en een nieuwe titel, de elfde en ook de laatste. De club uit het “Joseph Mariën stadion” vergaarde daarin 45 punten, het meeste van hun “drieluik”. Opnieuw slechts éénmaal puntenverlies in het Dudenpark, tegen Daring C.B. (1 - 1) … alle andere matchen werden gewonnen. Zelfs eentje met 10 - 3 tegen White Star A.C., stamboeknummer 47 ! Begin 1935 kwam er een einde aan de ongeslagen reeks. Op 18/11/1934, werd Beerschot geklopt (2 - 1) en bereikte Union de “kaap” der 50 matchen. Dat exploot had een nationale en internationale weerklank en leverde de “Nationale Trofee voor Sportverdienste” op in 1934. Hoe langer men ongeslagen is, hoe dichter men bij de nederlaag komt. Af en toe konden ze de situatie wel eens rechtzetten in het gekende “laatste kwartier”, maar op 10 februari 1935 lukte dat in Molenbeek niet tegen 'den Daring' (2 - 0). Op het einde van dat seizoen volgde nog een tweede nederlaag, 1 - 0 op het Kiel tegen Beerschot, alhoewel de titel toen al “binnen” was !  

In het seizoen 1935-36 vertrok Union opnieuw als de grote favoriet. Het was … Daring Club de Bruxelles S.R. dat de titel pakte. Union zélf werd slechts derde, won 11 van de dertien thuis-wedstrijden, maar haalde “away” hetzelfde niveau niet. De daaropvolgende seizoenen (36-37, 37-38) eindigde Union telkens derde. Daarna ging het bergaf en in 1949 was de allereerste degradatie een feit. Was Union in de jaren vijftig nog te duchten in het “Dudenpark”, daarna ging het van kwaad naar erger. Op het einde van het seizoen 1972-73 degradeerde het uit de eerste afdeling en wist er tot op heden nog niet terug te keren. De club met stamboeknummer 10 speelde in haar nu 123-jarig bestaan 58 seizoenen in de hoogste afdeling of 1522 wedstrijden; 729x winst, 488x verlies en 305 draws. Goal-average 3303 - 2368 en 1763 punten.  De huidige supporters van Royale Union Saint-Gilloise zullen wel met veel nostalgie terugblikken naar die gouden jaren en die elf titels … wellicht ook daarom dat de slogan gebezigd wordt : Eens Unionist, altijd Unionist !

Aan het Kanaal van Schipdonk

In het verleden werden er niet veel wedstrijden tussen de beide clubs betwist aan het Kanaal van Schipdonk. Het gaat uiteraard om officiële wedstrijden, daarvan zeven in competitie verband en één in een play-off. De eerste maal dat K.M.S.K. Deinze en R. Union Saint-Gilloise tegenover elkaar stonden in het Burgemeester Van de Wiele stadion was op zondag 6 september 1992. Het was de competitie opener van het seizoen 1992-1993 in de derde nationale afdeling ‘A’. Kampioen en promovendus uit de nationale bevordering ‘A’ (1991-1992), K.M.S.K. Deinze, ontving toen de zesde uit het voorbije seizoen in “3deA”. Twee doelpunten van Kurt Mertens zorgden voor een 2 - 1 zege van oranje-zwart. Het zou dat seizoen doorstomen naar een nieuwe titel en een promotie naar de tweede nationale afdeling.

 

Aldaar kwam het “Union” eerst tegen in het seizoen 1996-1997. Op zaterdag 9 november 1996 werd het 2 - 0, doelpunten van Djilali Saad en Fabio Vergucht. In dat seizoen flirtte K.M.S.K. Deinze met de titel, het stamboeknummer 10 daarentegen degradeerde terug naar de derde nationale afdeling. Daarin zou het zeven seizoenen verblijven om dan via een titel in 2003-2004, in “3deB”, opnieuw de tweede nationale afdeling te vervoegen. Daarin ontmoetten K.M.S.K. Deinze en R. Union Saint-Gilloise elkaar viermaal aan het Kanaal van Schipdonk. In 2004-2005 werd het op zaterdag 2 oktober 2004 1 - 1 ; Kurt Delaere zorgde toen voor de gelijkmaker. Op zaterdag 25 maart 2006, seizoen 2005-2006, wonnen de Brusselaars een enige keer … maar dan wel met 0 - 4.

 

In 2006-2007 werd nog eens op zondag gespeeld, het was dan ook de tiende speeldag en de laatste van de eerste periode. K.M.S.K. Deinze hield de punten thuis op 29 oktober 2006, dank zij een zeer vroege goal van Jan Masureel … 1 - 0.  In 2007-2008 streden de beide ploegen om het behoud. Op zaterdag 27 oktober 2007 eindigde de partij in het Burgemeester Van de Wiele stadion in een scoreloze 0 - 0 draw. Oranje-zwart zou zich weten te handhaven, geel-blauw degradeerde terug naar de derde nationale afdeling. In het seizoen 2013-2014 traden de beide clubs in de derde afdeling aan. K.M.S.K. Deinze in reeks ‘A’ ; R. Union Saint-Gilloise in reeks ‘B’. Ze troffen elkaar in de tweede ronde van de “play-off”, feitelijk de halve finale. Aan het Kanaal van Schipdonk moest K.M.S.K. Deinze op donderdag 22 mei 2014 proberen de 2 - 0 nederlaag van in het Dudenpark goed te maken. Ondanks een zeer vroege goal van Matthias Feys gelukte hen dat niet … 1 - 0 en Union naar de finale die het van K. Patro Eisden Maasmechelen zou verliezen.

 

In het seizoen 2014-2015 vertoefden de beide clubs opnieuw in de derde nationale afdeling, respectievelijk ‘A’ en ‘B’, en waren er dus geen confrontaties. Zowel K.M.S.K. Deinze als R. Union Saint-Gilloise zouden nochtans naar de tweede nationale afdeling mogen promoveren, als enige clubs (samen met K.V.V. Coxyde kampioen in 3deA). die een licentie hadden bekomen ! Het seizoen 2015-2016 was het laatste voor de grote competitie hervorming. De “Apachen” eindigde op een zesde plaats en mochten daarna in afdeling “1B” aantreden ; K.M.S.K. Deinze eindigde echter in de tweede helft van de rangschikking en diende aan te treden in de 1ste Klasse Amateurs. Op de laatste speeldag van dat seizoen ontving het stamboeknummer 818 R. Union Saint-Gilloise aan het Kanaal van Schipdonk en won met 2 - 1 op zaterdag 30 april 2016, goals van Jamaïque Van Damme en Gauthier Libbrecht. In de loop van het seizoen 2020-2021 zullen er dus twee confrontaties plaatshebben aan het Kanaal van Schipdonk … respectievelijk op vrijdag 21 augustus 2020 en op 23 januari 2021, datum die nog bevestigd moet worden !

D e   t r a I n e r

Felice Mazzù  is een Belg die op 12 maart 1966 in Charleroi werd geboren. Er mag gesteld worden dat het een echte “Karolinger” is. Kwam in de jeugdreeksen uit voor R.S.C. Charleroi, maar kon nooit tot het eerste elftal doordringen waardoor het reserve team het hoogst bereikbare bleef.  Na zijn legerdienst kwam hij uit voor bescheiden elftallen zoals U.J.S. Charleroi (1990-1991) ; F.C. Jumet (1991-1992) ; R. Excelsior F.C. Moustier sur Sambre (1992-1996) en R.C. Sartois (1996).

Al vrij vroeg ging Felice Mazzù als trainer aan de slag. Van 1990 t/m 1996 was hij jeugdtrainer bij de Brabantse tweede provincialer R.C.S. Nivellois om daarna bij R.A. Marchiennoise des Sports aan de slag te gaan. Eerst als assistent-coach (1996-1998) en daarna als hoofdcoach (1998-2000). Toen deze club in het laatste jaar van de twintigste eeuw opging in een soort van fusie met R. Olympic Club de Charleroi trok de Karolinger naar Eigenbrakel, bij R.C.S. Brainois. Hij bleef van 2000 t/m 2006 bij de club met het stamboeknummer 75. In 2006-2007 ging het voor één seizoen naar één van de oudste clubs van het land, want stamboeknummer 5, dat toen in de nationale bevordering ‘B’ uitkwam onder de benaming R. Léopold Uccle F.C..

“Felice” trok daarna de taalgrens over om er bij tweede klasser A.F.C. Tubize aan de slag te gaan,  als assistent van respectievelijk Philippe Saint-Jean en Albert Cartier ; dit van 2007 tot 2009. In 2008 werd via de eindronde (maximum der punten) promotie naar de eerste nationale afdeling afgedwongen. Het was echter een “aller-retour” en in 2009 werd Mazzù “head-coach” van de Waals-Brabanders. Bleef er tot 2010 en zakte dan af naar de Brusselse regio om er aan de slag te gaan bij White Star Woluwe F.C. (niet te verwarren met het vroegere R. White Star A.C.). Hij verbleef er tot 2013, met een titel in de derde afdeling ‘B’ in 2010-2011. Ondertussen werden de verrichtingen als trainer van Felice Mazzù door de grote clubs opgemerkt. Uiteindelijk trok hij naar R.S.C. Charleroi, alwaar hij van 2013 tot en met 2019 verbleef. Toen trok kampioen K.R.C. Genk aan zijn slippen om er Philippe Clement op te volgen. De Limburgse mentaliteit klikte niet met de Karolingse en, bovendien, had Racing Genk praktisch heel zijn kampioenenploeg van de hand gedaan. Al op 12 november 2019 werd de Karolinger bedankt voor de bewezen diensten. Na enkele maanden van bezinning/afwachten tekende Felice Mazzù uiteindelijk op 24 mei 2020 bij R. Union Saint Gilloise.

 

De  k e r n

Doelmannen :  Anders Kristiansen/1 (17.03.90 ; Noor) – Adrien Saussez/26 (25.08.91; Belg) – Tibo Herbots/39 (07.05.01 ; Belg in K. Sint-Truidense V.V.) – Anthonu Moris/49 (29.04.90 ; Luxemburger in R. Excelsior Virton)

Verdedigers :  Jonas Bager/4 (18.07.96 ; Deen) – Anas Hamzaoui/5 (14.07.96 ; Belg) – Sébastien Pocognoli/12 (01.08.87 ; Belg) – Christian Burgess/16 (07.10.91 ; Engelsman in F.C. Portsmouth) - Federico Vega/22 (04.02.93 ; Argentijn) – Siene Van der Heyden/44 (30.05.98 ; Belg) – Ismaël Kandouss/59 (12.11.97 ; Marokkaan) – Abdelmounaim Boutouil/21 (01.09.98 ; Marokkaan in F.A.R. Rabat) – Guillaume François/19 (03.06.90 ; Belg in R. Excelsior Virton)

Middenvelders :  Casper Nielsen/6 (29.04.94 ;Deen) – Marcel Mehlem/8 (01.03.95 ; Duitser) – Teddy Teuma/17 (30.09.93 ; Fransman) – Nik Lorbek/43 (17.04.96 ; Sloveen) – Senne Lynen/20 (19.02.99 Belg in S.C. Telstar)

Aanvallers :  Charlie Brown/7 (23.09.99 ; Engelsman in F.C. Chelsea) – Deniz Undav/9 (19.06.96 ; Duitser in S.V. Meppen) – Mathias Fixelles/11 (11.08.96 ; Belg) – Dante Vanzeir/13 (16.04.98 Belg in K.R.C. Genk) – Bah Ibrahima/14 (01.01.99 ; Belg) – Aron Sigurdarson/23 (08.10.93 ; Ijsland) – Loic Lapoussin/94 (27.03.96 ; Fransman in R. Excelsior Virton) – Nils Bouekou/- (18.05.95 ; Fransman)